Ooit, toen ik nog veel reisde voor mijn werk, had ik een stop-over in Mumbai. Ik was op de terugweg naar huis na een intense missie in het Zuiden van India en had sowieso wel behoefte aan een uitje. Taxichauffeur geregeld en hup, naar het centrum. Ik dacht dat het een leuk uitje zou worden maar werd erg geconfronteerd met de armoede en de bedelaars, dat went nooit. Om het te proberen van me af te schudden vroeg ik mijn taxichauffeur om me naar de zonsondergang over het water te brengen. Daar zat ik dan op een bankje met de mooiste ondergaande zon ever, prachtig. Ik weet nog dat ik toen dacht, ‘wat jammer dat ik dit nu niet met iemand kan delen’. Jammer ja. Toch?

Toen dacht ik aan een partner, met wie alles een discussie was. We waren het bijna nooit eens over wat we mooi vonden. Hadden we een film gezien samen, ging hij hem kapot analyseren. Terwijl ik helemaal niet met mijn analytische hoofd naar films wil kijken! Hij verpestte het altijd voor me. Ik bedacht me daar op dat bankje in Mumbai dat ik het helemaal niet met mezelf oneens was. Ik kon mezelf prima vinden in de mening dat dit toch echt de mooiste zonsondergang was die ik in tijden had gezien. Waarom niet delen met mezelf dan?

En daar zat ik dan op een bankje in Mumbai naar de mooiste ondergaande zon te kijken en zei tegen mezelf, ‘mooi hè!’ Jazeker! Ik was het helemaal met mezelf eens.

PS de foto is genomen in Pakistan (wel door mezelf).

#delenmetjezelf#eenszijnmetjezelf#leefjeleven#desymboliekvanervaringen#inzichtenzijneroveral#begracecoaching#persoonlijkleiderschap