Op haar werk was een groep ontstaan die bepaalde bewegingen willen realiseren en zij was niet gevraagd. Een ander kreeg geen salarisverhoging terwijl ze erom vroeg. Iemand wilde in een meeting haar bezorgdheid delen en werd overruled. Drie voorbeelden die de afgelopen weken langs kwamen en die reden waren tot negatieve gedachten en daarop volgende rotgevoelens. Het overkwam ook mij.

Keer op keer laten sommigen van ons zich van de wijs brengen door anderen en denken we tussen de regels door te horen dat we iets verkeerds doen, dat we er niet toe doen, en maken het persoonlijk. Waarom denken we soms nog steeds dat we er niet toe doen? Waarom hebben we nog steeds erkenning nodig? We weten intussen dat het niet zo werkt, dat we de erkenning niet uit de buitenwereld moeten halen. Dat het ‘iets’ met onze overtuigingen te maken heeft en dat we ons niet afhankelijk moeten maken van externe bevestiging want dat houdt nooit op en wordt de behoefte een verslaving. En we ‘weten’ ook dat dat wat we denken niet waar is, dat het voortkomt uit angst voor afwijzing (zoals Geurtz het zo mooi beschrijft), uit het veel te serieus nemen van onze mind die gestuurd wordt door ons superego (volgens Tolle, Almaas en vele anderen). Die collega’s vragen je heus niet om je te laten voelen dat je er niet toe doet, ze hebben wel wat beters te doen. De discussie in de meeting is echt niet opgezet om jou een hak te zetten, ze hadden zelf behoefte om zich te laten horen en er zijn tientallen andere redenen om je geen salarisverhoging te geven (hoop ik 😉).

Erkenning door mild te zijn voor jezelf

En dan blijkt toch, in zo’n week als deze, wanneer je wat vermoeider bent, de herfst invalt en het donkerder wordt buiten, dat je wat gevoeliger bent voor die diepe angst, die er altijd bij iedereen wel een beetje is. Helpt het dan om je af te vragen waarom het toch weer gebeurt? Dat je ‘terugvalt’? Nee, dat helpt niet. ‘Waarom?’ maakt je slachtoffer. Je valt niet terug. Je bent je meer bewust, je praat erover, je handelt er niet naar en je weet dat het ook weer over gaat. Zolang je maar mild voor jezelf bent. En niet vergeet dat je er niets mee hoeft te doen. Je hoeft er niet naar toe en je hoeft er niet van weg. Ik erken mij.

Silvia van der Cammen, persoonlijke coach