Is aardig zijn dwaas?

Van de week zag ik #The banshees of Inisherin.  Best een verdrietig verhaal en ook zo symbolisch voor onze eigen strijd. Ik zag een man die er op het laatst van zijn leven achter komt dat hij niet vergeten wil worden, dat hij nog zijn eigen kleur aan de wereld moet geven. En dat er dan geen tijd meer is voor dwaze vriendschappen. Ik zag ook een man die gewoon aardig wilde zijn, zijn dagelijkse dingen doen en met zijn beste vriend in het café wilde zitten. De beste vrienden werden vijanden.

Wat zag ik dat zo symbolisch was? De behoefte om ertoe te doen, het verlangen dat er nadat je deze wereld hebt verlaten nog aan je wordt gedacht, dat je belangrijk bent. Dat verlangen kan zo groot zijn dat je een hysterische daad verricht. En tegelijk is er het verlangen om in eenvoud te leven met je gewoonten en je geliefden, in het moment, en  ruimte hebben en nemen om aardig te zijn. Zou het niet zo kunnen zijn dat je misschien wel herinnerd wordt wanneer je gewoon aardig bent geweest?

De ik-heb-geen-tijd-voor-dwaze-gesprekken man kreeg pas respect voor de op-een-na-dwaaste man toen deze in een dronken bui vertelde waarom hij gewoon aardig wilde zijn voor iedereen. Toen het betekenis kreeg, toen het een bewuste keuze leek te zijn, een filosofische bijna, ontstond het respect. Gewoon aardig zijn was dwaas, bewust aardig zijn was wijs.

Ik herinner me een keer tijdens yogakamp dat een mededeelnemer tegen me zei: “Oh je hebt ook nog diepgang. Ik dacht dat je alleen maar grappig en oppervlakkig was. Nu vind ik je leuker.“ Ik ben het nooit vergeten terwijl het al minstens vijftien jaar geleden is. Ik herinner me ook een keer dat ik bij de Dalai Lama was en tegen mijn broer zei dat onze vader dezelfde petten droeg en grapjes maakte maar dat we bij de Dalai Lama wel moesten lachen. Ik deed precies hetzelfde als die ander.

Wat is dat in ons systeem dat dingen een diepere reden moeten hebben?

De food for thought vraag van deze keer is: Waarom kunnen we niet gewoon aardig zijn?