Twaalf jaar geleden maakte ik een reis door Australië, de eerste keer in mijn leven dat ik geld en tijd had op hetzelfde moment. Ik had twee maanden vrij genomen om daarna fris en uitgerust aan een promotietraject te beginnen. Het liep anders.
Een van de activiteiten was een reis van tien dagen in de outback. In de open lucht slapen, de muizen over je heen voelen lopen en tegelijkertijd de zonsondergang en maansopgang zien in een oneindig groot heelal. Fascinerend dus! Op een gegeven moment maakten we een wandeling door een gebied waar alleen nog maar immense rotsen en stenen te vinden waren. Ik keek naar links en zag een miniplantje. Het plantje zag er kerngezond uit en stond er helemaal alleen. Ik vroeg aan de guide hoe het daar kon overleven. ‘De wortels zijn enorm groot’ zei hij. ‘Ze gaan steeds dieper om voeding te krijgen, dat is hoe het overleeft.’ Bam! Die kwam binnen. ‘The master appears when the student is ready’ en ditmaal was het een plantje in de outback van Australië. Het werd crystal clear. Naar boven groeien was het hoofd voller maken, nog meer kennis opdoen, mijn intellect uitdagen. Naar beneden groeien betekende mijn wortels vergroten, zodanig dat ik altijd voeding kreeg en mee kon bewegen met de golven van het leven. Letterlijk naar boven en naar beneden. Right there, op dat moment, besloot ik dat dat mijn nieuwe richting was. Toen ik terug was ben ik met een yogaopleiding begonnen. Sindsdien groei ik alle kanten op met een stevige fundering en beweeglijkheid die me laat meebewegen met wat er op mijn pad komt. Zonder deze ervaring had BeGrace waarschijnlijk niet eens bestaan. De mogelijkheden om te groeien zijn oneindig verruimd, zo oneindig als het landschap van Australië is.
Ik dacht er ineens aan vanochtend, geen idee waarom. Net zoals ik geen idee had dat ik van een plantje in Australië een levensles zou krijgen. Ik ben benieuwd of jij ook zo’n moment hebt gehad, dat er een kwartje viel, dat je ineens een andere afslag nam. Delen?
